روز نو شتـــــــــــــــ

این روزها خوابم زیاد شده. خیلی زیاد. اصلا مهم نیست که چقدر خوابیده باشم باز خوابم میاد و خواب آلودم. امیدوارم این روزهارو زودتر پشت سر بگذارم. دلم برای مائده‌‌‌ای که چهار صبح بیدار میشد تنگ شده. ولی خب این دلیل نمیشه باقی روزو به خاطر این که زود بیدار نشدم نادیده بگیرم. این روزا روزم دیر شروع میشه و دیر به اتمام میرسه. به امید این که همه چیز دوباره سرجای خودش قرار بگیره.

ترسهایی همراهم هست و مدام فکرهایی توی ذهنم میاد مثل این که اگه نشه. اگه ببازم. اگه ضایع بشم و از این دست پیامها. اعصابمو خورد میکنه. خیلی بده ادم خودشو باور نداشته باشه؟ نه؟ به هرحال نمیتونم با اطمینان بگم آخرش چی میشه. اصلا چه اهمیتی داره، من هر روزمو سعی میکنم خوب انجام بدم دیگه آخرش هرچی شد. نشد یه سال دیگه. ولی واقعا دلم میخواد برم فلسفه :( هرچند با مطالعات شخصی هم میشه ولی دلم میخواد برم دانشگاه. البته خدا کنه توی ذوقم نخوره. ولی اهدافم بهش وابسته هست. اگه نشه راهم عوض میشه :( و من نمیدونم باید چیکار کنم اون وقت. انگار راهمو گم کنم.

‎میخوام بنویسم از همه چیز.از کارهایی که انجام میدم ،هدفهام ،روز مرگیام ،کتاب‌هایی که میخونم، از عقایدم ، از فیلمها،از اتفاقای روزانم ،از هرچی که تو ذهنم میاد، حتی عکسهام .میخوام تمرین کنم و نترسم از بیان کردن .از قضاوتها و تفکراتی که ممکنه در موردم بشه.میخوام بنویسم از راهی که پیش رومه از امروزم ،که هم بدونم کجا میخوام برم و هم یه جایی ثبت بشه برای وقتهایی که ممکنه از یادم بره. همیشه با اسم ناشناس بودم.درسته یه چیزاییو نمیتونم بنویسم اما تصمیم گرفتم واقعی باشم.

‎میخوام بنویسم از همه چیز.از کارهایی که انجام میدم ،هدفهام ،روز مرگیام ،کتاب‌هایی که میخونم، از عقایدم ، از فیلمها،از اتفاقای روزانم ،از هرچی که تو ذهنم میاد، حتی عکسهام .میخوام تمرین کنم و نترسم از بیان کردن .از قضاوتها و تفکراتی که ممکنه در موردم بشه.میخوام بنویسم از راهی که پیش رومه از امروزم ،که هم بدونم کجا میخوام برم و هم یه جایی ثبت بشه برای وقتهایی که ممکنه از یادم بره. همیشه با اسم ناشناس بودم.درسته یه چیزاییو نمیتونم بنویسم اما تصمیم گرفتم واقعی باشم.

گاهی به این فکر میکنم که ما از کجا اومدیم. چجوری هست که انسانیم با این مشخصات میتونیم درک کنیم جهان رو و میبینیم میشنویم میچشیم لمس میکنیم؟ گاهی شک میکنم به واقعی بودن یا نا واقعی بودن همه چی؟ به حضور خودم شک میکنم. به این که چجوری متولد شدم و چجوری میمیرم. چرا باید بمیریم. از کجا میایم از عدم؟ و به عدم میریم؟ به این فکر میکنم آیا همه چی واقعا واقعی هست؟ یا ما فقط فکر میکنیم؟ به این فکر میکنم از چه چیزهایی درست شدم. میتونم حرکت کنم و کارهای دیگه. این جهان از کجا میاد چجوری خیلی چیزها منظم هست. چرا اسمم مائده است چی شد که خانوادم این آدمهان و چی میشه با کسانی دیگه آشنا شدم که روی زندگی من حالا چه خوب چه بد تاثیر داشتن. چجوری مینونم فکر کنم انگار دنیای درون داشته باشم. دنیا واقعی هست یا نه؟ وقتی عینکم رو بر میدارم همه چیز تار میشه به این فکر میکنم نکنه همه چیز وهم باشه. به این فکر میکنم واقعی بودنمون یعنی همین چیزهایی که دریافت میکنیم با حس‌هامون؟ روحمون خود درونمون چی که ما نمیبینیمش ولی ازش آگاهیم. میگیم که هست ولی از کجا معلومه؟ چجوری میتونم حرکت کنم و حرکت بدم بدنم رو یا رنگهارو تشخیص بدم. میگن از طریق علم میشه فهمید اما علم از کجا معلوم حقیقت داشته باشه. علم ایا میتونه وجور روحمون رو اثبات کنه؟چجوری میشه این همه آدم میانو میرن. زمان سالها سالها سالها گذشته و میگذره. دنیا تغییر میکنه شایدم ما فکر میکنیم که تغییر میکنه. شاید همه چیز خواب باشه. شایدم واقعی باشه اما به نظرم فوق العاده است و باور نکردنی که ما تجربه میکنیم زنده بودن رو.

‎میخوام بنویسم از همه چیز.از کارهایی که انجام میدم ،هدفهام ،روز مرگیام ،کتاب‌هایی که میخونم، از عقایدم ، از فیلمها،از اتفاقای روزانم ،از هرچی که تو ذهنم میاد، حتی عکسهام .میخوام تمرین کنم و نترسم از بیان کردن .از قضاوتها و تفکراتی که ممکنه در موردم بشه.میخوام بنویسم از راهی که پیش رومه از امروزم ،که هم بدونم کجا میخوام برم و هم یه جایی ثبت بشه برای وقتهایی که ممکنه از یادم بره. همیشه با اسم ناشناس بودم.درسته یه چیزاییو نمیتونم بنویسم اما تصمیم گرفتم واقعی باشم.

‎میخوام بنویسم از همه چیز.از کارهایی که انجام میدم ،هدفهام ،روز مرگیام ،کتاب‌هایی که میخونم، از عقایدم ، از فیلمها،از اتفاقای روزانم ،از هرچی که تو ذهنم میاد، حتی عکسهام .میخوام تمرین کنم و نترسم از بیان کردن .از قضاوتها و تفکراتی که ممکنه در موردم بشه.میخوام بنویسم از راهی که پیش رومه از امروزم ،که هم بدونم کجا میخوام برم و هم یه جایی ثبت بشه برای وقتهایی که ممکنه از یادم بره. همیشه با اسم ناشناس بودم.درسته یه چیزاییو نمیتونم بنویسم اما تصمیم گرفتم واقعی باشم.

نمیدونم چرا وقتی میشینم همه جام خواب میره حتی دستام و انگشتام هم خواب میرن :/ برام عجیب بود تا حالا برام اتفاق نیفتاده بود.

چقدر خوبه باتمام این که گاهی حالم بهم میریزه اما آرامش توی زندگیم هست و فکر میکنم این خیلی برام مهمه و باهاش راحتم. نیازی به توضیح نیست که بخوای به بقیه بدی. به جز یه چیز که اونم میگم. من خودممو خودمو دنیامو شاید تعداد محدودی از آدمهایی که دوسشون دارم که اونم البته زیاد نیست درگیریم باهاشون و حواس پرتی ندارم. یا کسی که بخوام و مجبور باشم خودمو باهاش هماهنگ کنم.

با تمام این کرختی خوشحالم که هنوز میتونم صبح زود بیدار شم و کار کنم. جز این هیچ چیز مهم نیست.