بعضی وقتها باید سکوت کرد و چیزی نگفت. فقط باید کار کنی و صبر تا ببینی چی پیش میاد... یه سیب تا بیفته زمین هزار چرخ میخوره. اما این به این معنا نیست که کوتاه بیایو فقط منتظر پیشامد باشی. ما با انتخاب‌هامون زندگیمونو میسازیم و البته تلاش و پشتکار برای عمل کردن بعد از انتخاب.
یروزی فکر نمیکردم به اینجا برسم. چقدر مورد تمسخر قرار گرفتم اما درست انتخاب کردم. سه چهار سال پیش چقدر از تموم شدن دانشگاه میترسیدم اما چه چیزها که یادگرفتمو هدفمو پیدا کردم. حالا فردا هم معلوم نیست فقط باید کار کنم و نترسم از هیچ چیز ، ازهیچ کس...
من معمولیم خیلی معمولی و این خودش ویژگی بدی نیست... میتونی با تغییر دادن خودت زندگیتو هم تغییر بدی. فقط امیدوارم فردایی که از راه میرسه نه شرمنده‌ی خودم بشم نه کسانی که برام مهمن. هرجوری شده دلم میخواد خوشحالشون کنم. میدونم اگه اتفاق بیفته چقدر خوشحال میشن دلم میخواد لبخند ته دلشون رو ببینم یا بشنوم که ابراز خوشحالی میکنن. دلم میخواد بهشون بفهمونم بی مسئولیت نیستم نسبت به چیزهایی که یاد گرفتم ازشون و تمام زحماتی که برام کشیدن. یعنی میشه اون روز برسه و من موفق شده باشم؟ این سیب کجا به زمین میخوره و ثابت میشه؟ کاش فقط نتیجه بده. باید رو خودم کار کنم تا لیاقتش رو داشته باشم. نمیگم خودخواه نیستم. برای خودم هم میخوام. اما اهمیت خوشحال کردنشون از همه چی برام مهمتره. تا بعد نوبت برسه به قدم‌های بعدی. این تازه پله‌ی اولی که باید ازش بالا برم. کاش میشد برام اتفاق بیفته و شکست نخورم. هرچند که بهت اطمینان میدم که جا نمیزنم. این چیزی هست که قلبم میگه که از انجام دادنو نتیجه دادنش خوشحال میشم از خوندنش از زحمت کشیدن براش. جابز میگه هیچ دلیلی وجود نداره که از قلبت پیروی نکنی. وقتی از ته دل باشه حتی اگه خسته بشی ولش نمیکنی چون دوسش داری. من میجنگم حتی اگه شرایطم خوب نباشه حتی اگه خیلی پایین باشم. باید خودم رو بکشم بالا و رشد کنم. میدونم این هرگز نباید متوقف بشه. باید خودم رو باور کنم. و باور دارم. قبلا به نظرم محال میومدن ام حالا نه. من تغییر کردم. یادگرفتم اگه چیزی میخوای بشه باید تلاش کنی حتی اگه سخته. من دوست ندارم توی زندگیم درجا بزنم. با تمام اشتباهاتی که در گذشته مرتکب شدم اما از این مورد خوشحالم که همیشه سعی کردم و دنبال این بودم که آدم بهتری بشم ادم با ارزش تری. توی ذهنم تکرار میشه که همیشه باید از تلاش و پیگیریت مراقبت کنی مثل بزرگ کردن یک بچه تا آخر عمر. این حرفی که یه عزیزی بهم زد و من آویزه‌ی گوشم کردم و وقتایی که نا امید میشم یا خسته پیش خودم تکرار میکنم که نباید جا بزنم. حتی اگه اشتباه کنم. اشتباهات ما ایراد نیست پیش میاد و نمیشه ازش فرار کرد فقط باید ازشون درس بگیریم. و ادامه بدیم. اگه اون چیزی که میخوایم بار اول اتفاق نیفته چیزی تموم نشده. دوباره باید امتحان کنیم. فکر این ، ترس نشدن رو ازم میگیره چون میدونم دوباره میتونم شروع کنم و میدونم پر از تجربه شدم تو مسیری که طی کردم. وقتی که شروع کردم به کار کردن زیر صفر بودم تازه خودمم خبر نداشتم که شروع کردم! همه چیز با کمک اون عزیز اتفاق افتاد و من کم کم یادگرفتم که زندگی یعنی چی. خوردن و خوابیدن نیست فقط. یه دنیای دیگه‌‌‌ای وجود داره که شگفت انگیزه و باید برای رسیدن بهش زحمت کشید. و این مسیر لذت بخش حتی اگه سخت باشه. شروع کردن اولش سخته اما یادت باشه شروع که کنی دیگه همه چیز راحت تر میشه کم کم و تو به جلو میری حتی اگه دست انداز جلوی راهت قرار بگیره. و راه آسون نیست. اما نباید ازش ترسید وقتی شروع کردی یعنی از پسشون بر میای.
من دلم نمیخواد فقط زنده باشم. دلم نمیخواد فقط اتفاقات عادی رو پشت سر بذارم و مثل بقیه زندگی کنم. دلم چیزهای بیشتری میخواد. اتفاق افتادن آرزوهای محالم رو میخواد. دلم تجربه‌ی دنیاهای جدید رو میخواد. حتی خسته شدن رو میخواد چون این نشون میده تو میجنگی. فلسفه و عکاسی ، ادبیات برای من همه چیزند. دنیاهای شگفت انگیز. دلم میخواد وارد دنیاشون بشم و باهاشون زندگی کنم. و فکر میکنم حالا تمام زندگیمو در بر گرفتن درسته گاهی نمیتونم همشونو با هم انجام بدم اما درگیرشون هستم و زندگیم خالی ازش نیست.
میتونم این متن رو تا ابد ادامه بدم! اما فعلا کافیه با فکر کردن به این چیزا خستگیم در میره. میتونم ادامه بدم و نترسم از نشدن از سختی و محال بودن آرزوهام.